Cenaze Fonları: Acının Paylaşıldığı, Dayanışmanın Hayat Bulduğu Anlar

Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşayan Türk toplumu, göçmenliğin getirdiği tüm zorluklara rağmen dayanışma ruhunu her fırsatta yaşatmaya devam ediyor. Yeni bir hayat kurmaya çalışırken ekonomik sıkıntılar, kültürel farklılıklar, hasret ve belirsizliklerle mücadele ederken, bir de sevdiklerinden gelen bir veda haberiyle sarsılıyor insan. O an, kalabalığın ortasında bile yalnız hissediyor kendini.

İşte bu yalnızlığı dağıtan, acıyı paylaşılır kılan bir şey var: Cenaze Fonları.

Soğuk bir terim gibi dursa da, aslında en sıcak dokunuşlardan biri bu yapılar. Amerika’da cenaze işlemleri sadece maddi değil, ruhen de yıkıcı. Hele ki sevdiklerini Türkiye’ye uğurlamak isteyenler için bu süreç, tabuttan uçuşlara, hastane evraklarından defin belgelerine kadar büyük bir çileye dönüşüyor.

Tam da bu nedenle, yıllar içinde birçok bölgede Türk toplumu kendi içinde çözüm aradı. New York’tan California’ya, New Jersey’den Chicago’ya kadar pek çok yerde dernekler bünyesinde cenaze fonları kurulmak istendi; ancak arzu edilen sonuçlara ulaşılamadı.

Merkezi bir organizasyon girişimi de denendi. Dönemin T.C. Washington Büyükelçiliği Din Hizmetleri Müşaviri Yaşar Çolak’ın öncülük ettiği, ülke çapında hizmet verecek bir cenaze fonu planı, yeterli katılım sağlanamadığı gerekçesiyle rafa kaldırıldı. O hayal bir süreliğine solsa da, bazı yüreklerde o kıvılcım hiç sönmedi.

O kıvılcımlardan biri, Pennsylvania’nın Levittown şehrinde yeniden alevlendi.

TAMCA Yunus Emre Camii Derneği bünyesinde, Eğitimden Sorumlu Başkan Yardımcısı olan iş insanı Mehmet Işık’ın önderliğinde kurulan cenaze fonu, bu yıl 3. yaşını dolduruyor. Sadece çocukların eğitimi değil, cami kültürünü yaşatmak ve toplumsal yaralara merhem olmak için de özveriyle çalışan Mehmet Abi, bu anlamlı yapının temel taşlarından biri.

Bugün o fon sayesinde, bir vefat haberi geldiğinde sadece hüzün değil; birliktelik de dolaşıyor toplum içinde. Yardım sadece maddi değil; bir çorba, bir dua, bir “yanındayız” cümlesiyle bin anlam kazanıyor. Çünkü bu fonlar, bir kalbin bin kalbe dokunduğu yer haline geldi.

Tabii bu yapılar da kolay ayakta kalmıyor. Artan yaşam maliyetleri, katkıları azaltabiliyor. Ama dernekler yılmadan çalışıyor. Sosyal medya kampanyaları, gençlerin sürece dahil edilmesi, dijital bağış platformlarıyla bu ruhun geleceğe taşınması için emek veriliyor. Çünkü mesele yalnızca para değil, kültürel bir mirası yaşatmak.

Bir Adanmışlık Hikayesi: Mehmet Işık

Bazen bir toplumun ayakta kalması, sadece birkaç insanın sessiz ama kararlı çabalarıyla mümkün olur. Mehmet Işık da onlardan biri. Zamanını, emeğini ve yüreğini Lewittwon TAMCA Yunus Emre cami, derneği ve bir topluluğa adamış bir isim.

Cenaze fonu kurarak vefat edenlerin memlekete son yolculuğunu kolaylaştırmış. Mezarlık problemiyle yıllarca uğraşmış, çözüm üretmiş. Yeni nesil çocuklara Türkçe ve dini eğitim verilmesi için kolları sıvamış. Derneğin ayakta kalabilmesi, ihtiyaca cevap verebilmesi için gece gündüz çalışan bir gönül insanı.

Mehmet Işık’ın hikâyesi, yalnızca bir hizmet öyküsü değil; aidiyetin, sorumluluğun ve sessiz kahramanlığın somut bir örneği. Onun gibi insanlar sayesinde toplum sadece dağılmıyor; bir arada kalabiliyor.

Ve işte burada Mehmet Işık gibi isimler devreye giriyor. Sessizce ama istikrarla, sevgiyle ama disipliniyle, o yükü hep birlikte taşımayı mümkün kılıyorlar.

Dayanışmanın En Sessiz, En Anlamlı Hali: Cenaze Fonları

Amerika’da yaşayan Türk toplumu, hayatın en zor anlarında bile birlik ve beraberliğini korumayı başarıyor. Özellikle cenaze süreçleri, hem maddi hem de manevi açıdan göçmen aileler için büyük bir yük. Ülke geneline hizmet vermesi planlanan cenaze fonlarının yeterli üyeye ulaşamaması ve maliyetleri artırması, bu ihtiyacın yerel çözümlerle karşılanmasını zorunlu kılıyor.

Bu noktada cami derneklerinin gösterdiği duyarlılık büyük anlam taşıyor. Her dernek, kendi bünyesinde üyeleriyle birlikte kuracağı cenaze fonlarıyla yalnızca bir hizmet sunmuyor; aynı zamanda acının paylaşılması, yükün hafifletilmesi ve toplumsal dayanışmanın güçlendirilmesi adına örnek bir sorumluluk sergiliyor.

Bu yapılar, sessiz ama çok değerli bir çabanın ürünü. Çünkü bazen bir kaybı tek başına yaşamak değil, birlikte uğurlamak gerekir.

Teşekkürler Mehmet Abi…

Zor anlarımızda “biz bir aileyiz” duygusunu hissettirdiğin, dayanışmanın en güzel örneğini yaşattığın için… Bu toplum senin gibi sessiz kahramanlarla ayakta duruyor.

Senin gibi insanlar sayesinde bu toplum, acıyı yalnız değil; yürek yüreğe, umutla karşılıyor.

Bazen bir el, bir omuz oluyor. Bazen bir fon, bir milletin kalbine dönüşüyor.