Bilecik Böyle Veda Görmedi! Asıl Olan Bilecik Değil, Türkiye Böyle Bir Veda Görmedi…

Ne mutlu size, ne mutlu sizi doğuran anaya Sayın Valim Şefik Aygöl… Bizi de ağlattınız. 

Türkiye Böyle Veda Görmedi…

Aslında mesele sadece bir vali vedası değil, bu memleketin nasıl bir hasret içinde olduğunun göstergesiydi…

Bazen bir insan gelir, bir şehir değişir. Bazen bir yürek dokunur, bir halk uyanır. Bazen bir veda, yalnızca bir ayrılık değil; bir milletin özlemi, bir halkın duası, bir toplumun iç çekişidir. İşte Bilecik’te yaşanan tam da buydu.

Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi ile Tunceli’ye atanan Bilecik Valisi Şefik Aygöl’ün vedası, bildiğiniz veda törenlerinden değildi. Orada bir vali gitmiyordu; orada bir dost, bir gönül insanı, bir evlat uğurlanıyordu. Ve gözyaşları yalnızca Aygöl ailesine ait değildi… O bahçede, o meydanda, o konvoyda ağlayan; bir şehrin kendisiydi.

Bazı İnsanlar Vardır, Görevden Giderken Geride Sadece Makam Bırakmazlar…

Bir zamanlar Erzincan Valisi olan merhum Recep Yazıcıoğlu, hepimizin yüreğinde derin bir iz bıraktı. Onun hikâyesi, görev anlayışı, halka olan sevgisi hâlâ dillerde. Biz onu kaybettik ama ardından bıraktığı o “devlet insanı” profili hiç silinmedi.

Şimdi bir başka isim çıktı karşımıza… Eski Bilecik, yeni Tunceli Valisi Sayın Şefik Aygöl…

Koca bir şehre dokundu. Sadece bürokrat olarak değil, bir dost, bir evlat, bir kardeş gibi… Peşinden ağlamayan kalmadı. Ben Amerika’dan gözyaşlarımı tutamadıysam, Bilecik’te yaşanan duyguyu siz düşünün…

Nasıl bir iz bıraktıysa, geride sadece “valilik” değil; dua, minnet ve samimi bir sevgi bıraktı. İşte biz, böyle devlet insanlarına açız.

Allah sayılarını çoğaltsın

Çünkü bu ülke, iyiliği hak ediyor. Bu halk, merhametle yaklaşan devlet temsilcilerini özlüyor. Ve bizler, bu toprakların mayasına uygun insanlarla yeniden umut buluyoruz.

35 yıldır gazetecilik yapıyorum. Gördüm, yazdım, tanıklık ettim. Ama böyle bir veda görmedim. Samimiyetin, tevazunun, merhametin bu kadar hissedildiği bir ayrılık anı… İzlerken kendimi tutamadım. Gözyaşlarım süzüldü, yüreğim sızladı. Ve içimden şu cümle geçti:

“Demek ki devlet hâlâ merhametli yüzünü gösterebiliyor…”

Sayın Şefik Aygöl ve kıymetli eşi Nazlı Aygöl, Bilecik’te sadece görev yapmadılar. Bu şehrin sokaklarında yürüdüler, sofralarına oturdular, çocukların gözünün içine baktılar, yaşlıların elini tuttular. Devletin kibirli yüzünü değil, şefkatli elini temsil ettiler.

Ve işte bu yüzden; onların vedası yalnızca bürokratik bir görev değişikliği değil, bir millete “biz bu devletin böyle yüzünü özledik” dedirten bir hatıraydı.

Bugün ne yazık ki birçok yerde, devletin temsilcileri halktan uzak, halkı küçümseyen, protokol gölgesinde yaşam süren bir hayatın içindeler. Halka karışmaktan korkan, selam vermeyi unutan, “sayın vali” demedik diye surat asan idarecilerle dolu etrafımız. O yüzden Aygöl çifti gibi isimler, sadece örnek değil; adeta bir nefes, bir umut oluyor bizlere.

Valilik bahçesinde yapılan törende; Belediye Başkanı’ndan muhtarına, başsavcısından üniversite rektörüne, vatandaşından STK temsilcilerine kadar herkes oradaydı. Ama asıl olan, orada gönülden gelen bir sevgi vardı. O gözyaşları, o sarılmalar, o alkışlar samimiydi. O yüzden bu veda, unutulmayacak bir hatıraya dönüştü.

Vali Aygöl ve eşi, tören sonunda Bilecik Motosiklet Derneği’nin oluşturduğu konvoy eşliğinde şehirden ayrıldılar. O konvoy, bir sevdanın, bir vefanın, bir gönül bağının konvoyuydu. Herkesin kalbinde aynı cümle vardı:

“Bu şehirden iyilik geçti…”

Ben bu yazıyı kaleme alırken içim hem hüzünle hem umutla dolu. Hüzünle; çünkü böyle isimlerin nadirliğini hatırlıyorum. Umutla; çünkü hâlâ böyle devlet adamlarımız olduğunu biliyorum.

Ve buradan sesleniyorum:

Ey devletin makamlarında oturanlar! Bilecik’teki vedaya bir bakın…

Halk, sadece hizmet değil; samimiyet bekliyor sizden.

Makamlar gelip geçici ama gönüllerde iz bırakmak; işte o kalıcı…

Sayın Aygöl, siz bunu başardınız. Ve bu millet sizi unutmayacak.

Bir teşekkür de bu değerli anları fotoğraflarıyla haberleştiren ve kamuoyuna ulaştıran Olay Haber Bilecik gazetesine teşekkürlerimi sunuyorum….

İyi ki varsınız.

Yolunuz açık olsun Sayın Valim…

Ne mutlu size… Ne mutlu sizi doğuran anaya… Ne mutlu bizlere ki, sizin gibi yüreğiyle hizmet eden birini tanıdık…